Flexicurity in cao's: een strategie om de arbeidsmarktparticipatie te verhogen?

Een van de doelstellingen van het huidige kabinet is een verhoging van de arbeidsparticipatie in Nederland, en met name die van mensen in een zwakke positie, zoals vrouwen, allochtonen, ouderen en laagopgeleiden. Een van de instrumenten hiervoor is meer flexicurity op de arbeidsmarkt: meer flexibiliteit bieden aan werkgevers in het gebruik van arbeid, maar tegelijkertijd voldoende zekerheid bieden aan werknemers. Er is echter nog veel onbekend over hoe flexicurity is uitgewerkt in het Nederlandse arbeidsmarktbeleid. Dit paper probeert het concept flexicurity meetbaar te maken en laat zien dat er variatie bestaat in de mate van flexicurity over sectoren, op basis van cao's. Wij onderzoeken of deze variatie verklaard kan worden uit verschillen tussen sectoren in de mate van conjunctuurgevoeligheid, mate van openheid, schaarste van arbeid, maar ook door de vakbondsdichtheid. Wij betogen dat in de discussie omtrent flexicurity en arbeidsparticipatie de heterogeniteit van flexicurity tussen verschillende sectoren meegenomen moet worden. De balans tussen flexibiliteit en zekerheid verschilt per sector en beleid dat gericht is op het verhogen van participatie door middel van flexicurity zal hier rekening mee moeten houden.